ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΟ ΚΑΠΕΛΑΚΙ
Της γιαγιάς το καπελάκι
Μ’ ένα βέλο και φτερό
Βρέθηκε σ’ ένα συρτάρι
Ξεχασμένο απ τον καιρό.

Το ξεσκόνισα και ήταν
ολοκαίνουργιο στην πένα
λες τα χρόνια που περάσαν
δεν το άγγιξε κανένα.

Απαραίτητο στολίδι
Ήτανε στο ντύσιμό της
Με το γάντι, το γοβάκι
Και το γούνινο παλτό της

Πήγαινε την εκκλησία
Κάθε Κυριακή και σχόλη
Και καμάρωνε πολύ
Όταν την θαυμάζαν όλοι.

Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια,
‘άθικτο το καπελάκι
Μα με λύπη μου το λέω
Τη γιαγιάς μου δεν υπάρχει
Ούτε ένα κοκαλάκι