Β ήματα κάποιο πρωινό με έφεραν
Α πεναντί σου
Σ ήμερα νιώθω πως της μοίρας
Ι σως ήτανε γραφτό
Λ ίγη πείρα ν’ αποκτήσω απ’ τη δική σου
Ι σως ακόμα κι ο θεός να πήρε θέση
Κ αι μ’ αμοιβαία αισθήματα
Η άδολη αγάπη να μας δέσει.

Π ορεύτικες με δύναμη και θάρρος
Α νάθρεψες παιδί κι εγγόνια με αγάπη
Ν ίκησες πετώντας από μέσα σου το βάρος
Ο ρθωσες το ανάστημα στου πνεύματος το βάθρο
Υ ψωσες τα ιδανικά που ‘κρυβε η ψυχή σου
Σ το δύσκολο αγώνα σου η ελπίδα σύντροφός σου
Ο ρόσημο στη σκέψη σου και
Υ πέρτατο αγαθό σου






Ντόρα Μανατάκη
9/3/2003